-
1 zdobycz
сущ.• добыча• захват• нажива• трофей* * *♀ 1. добыча;\zdobycz wojenna трофей;
2. \zdobycze мн. завоевания; достижения;\zdobycze socjalne социальные завоевания;
\zdobycze techniki достижения (в области) техники+1. łup
* * *ж1) добы́чаzdobycz wojenna — трофе́й
2) zdobycze мн завоева́ния; достиже́нияzdobycze socjalne — социа́льные завоева́ния
zdobycze techniki — достиже́ния (в о́бласти) те́хники
Syn:łup 1)
См. также в других словарях:
zdobycz — ż VI, DCMs. y; lm M. e, D. y 1. «to, co zostało zdobyte, zagarnięte przemocą (w walce, na polowaniu itp.) lub uzyskane po zabiegach, staraniach; łup» Cenna zdobycz. Zdobycz wojenna. Czatować na zdobycz. Walczyć o zdobycz. 2. zwykle w lm «to, co… … Słownik języka polskiego
